زخم های فشاری، زخم هایی هستند که باید توسط متخصص زخم درمان شوند. در مواردی که درمان مناسب انجام نشود، زخم ها عمیق تر می شود که در این صورت هم درمان سخت می شود و هم ممکن است عفونت هایی را ایجاد کند که برای زندگی بیمار خطرناک است.

مهم ترین گام در درمان زخم بستر، درمان پیشگیرانه است. به عبارت دیگر، می توان بیماری را که مستعد زخم فشاری است تشخیص داد و از بروز زخم جلوگیری کرد. تغییر موقعیت هر دو ساعت یک بار، در بیمارانی که نمی توانند حرکت کنند، جلوگیری از اصطکاک روی پوست هنگام تغییر پوزیشن و خشک نگه داشتن پوست ضروری است. اگرچه توصیه می شود که میزان رطوبت را با پودر زدن پوست کاهش دهید، اما باید توجه داشته باشید که پودر مرطوب باعث آسیب بیشتر خواهد شد. علاوه بر این، به منظور جلوگیری از کلونیزاسیون باکتری ها، بستر بیماران باید به طور مرتب کنترل شود و پوست باید به طور منظم با آنتی سپتیک ها درمان شود. علاوه بر این، در درمان  بیماران باید از آلودگی مدفوع با زخم جلوگیری شود. پس از دفع ، جای بیمار باید در اسرع وقت  عوض شود. در بیماران با مراقبت های طولانی مدت ، مراقبت از بیمار با معرفی روش های جایگزین (مانند جمع آوری ادرار با کاتتر و باز کردن کلستومی)، تسهیل می شود. علاوه بر این، تخت های ویسکوالاستیک برای توزیع مساوی فشار باید ترجیح داده شود. لحاف زیر بیمار همیشه باید خشک باشد. در نهایت برای از بین بردن کاهش جریان خون و ایسکمی، هنگام تغییر پوزیشن انجام ماساژهایی که سبب تسریع گردش خون می شود مهم است.

 درمان سیستمیک

در درمان ابتدا باید تغذیه بیمار اصلاح شود، اگر عفونت وجود داشته باشد، باید درمان آنتی بیوتیک سیستمیک را شروع کرد، و اگر در قند خون اختلال وجود داشته باشد باید کنترل شود.

هدف اصلاح تغذیه این است که از تخریب بافت جلوگیری شود. برای این منظور مصرف پروتئین و کالری بیمار باید تنظیم شود. ویتامین A و C که سبب تسریع بهبود زخم می شود، روی مورد نیاز برای اپیتلیالیزاسیون و تکثیر فیبروبلاست، مکمل ها و نیز سایر عناصر ضروری (آهن، مس و کلسیم)  باید به رژیم غذایی روزانه اضافه شوند.  به دنبال همه این اقدامات، با بررسی سطح آلبومین در خون بیمار (سطح آلبومین باید حداقل ۲.۲ g / dl) و اندازه گیری هموگلوبین خون  (Hb 12-15 g / باید بالای ۱۰۰ میلی لیتر باشد) سطح اکسیژناسیون بافت باید بررسی شود.

مسئله دیگری که باید در درمان بیماران مبتلا به زخم های فشاری مورد توجه قرار گیرد، عفونت است. در بیماران باید از آلودگی ناحیه زخم با مدفوع جلوگیری شود،  کاتتر ادراری باید کنترل شود و در بیماران مبتلا به مشکلات ریه بایستی فیزیوتراپی تنفسی انجام شود. کشت بافت و آنتی بیوتیک های سیستمیک باید بعد از آنتی بیوگرام انجام شود، حتی با درمان سیستمیک و درمان موضعی باید حمایت شود.

از آنجا که در میان علل، فشار عامل اصلی است، در ناحیه زخم فشار باید برداشته شود. در غیر این صورت، بهبود در زخم وجود ندارد و وضعیت بدتر می شود. ساده ترین درمان همانطور که در روش های پیشگیرانه ذکر شد، این است که موقعیت بیمار در بستر را هر ۲ ساعت یک بار تغییر داد.

 درمان زخم

اولین اقدام در درمان موضعی، تمیز کردن جراحی سطح زخم (debridement) است. تمام بافت های مرده روی سطح زخم باید برداشته شوند، فاکتورهای آلوده باید تخلیه شوند و در طی دبریدمان باید کشت بافت انجام شود.

پس از دبریدمان، منطقه زخم پاکسازی شده به مراقبت زخم موضعی تبدیل می شود. هدف مراقبت موضعی این است که زخم را مرطوب نگه داریم، بقایای زائد را حذف کنیم و عفونت را کاهش دهیم. از آنجا که این زخم ها به راحتی با مدفوع، عرق و نشت ادرار آلوده می شوند، بنابراین در زخم تقریبا همیشه عفونت وجود دارد. اگر این آلودگی کنترل شود و پانسمان مرتب انجام شود، عفونت زخم هرگز نمی تواند گسترش یابد.

در مراقبت موضعی از زخم، طیف گسترده ای از راه حل ها وجود دارد.

ایده آل ترین مواد مورد استفاده پس از دبریدمان طولانی مدت، سرم فیزیولوژیکی است. برای موثر بودن پانسمان مرطوب با سرم فیزیولوژیکی، حفره زخم باید به خوبی با گازهای مرطوب پر شده و پانسمان باید هر ۸-۶ ساعت عوض شود. بنابراین عفونت نیز کنترل می شود. گرچه این پانسمان بسیار موثر است، آماده سازی برای جراحی زمان زیادی طول می کشد.

درمان جراحی زخم

دلایل جراحی در زخم های فشاری به شرح زیر است.

– بهبود نیافتن زخم

– پیشرفت زخم به عضله و استخوان

– بزرگ بودن زخم

مرحله اول جراحی برداشت زخم است: برداشتن زخم باید به طور رادیکال انجام شود. تمام بافت نکروتیک اطراف زخم باید برداشته شود. همچنین بافت گرانوله را از پاشنه باید حذف کرد. چون که این بافت سبب ترشح سروز شده و مانع از چسبیدن فلپ پوست و تجمع سروما زیر این فلپ ها می شود. در زخم هایی که بافت استخوانی از بین رفته، بافت استخوانی باید تا زمانیکه به استخوان سالم می رسد با دبریدمان حذف شود. سپس حفره حاصل باید با انتقال بافت از بافت های اطراف آن بسته شود. نشان داده شده است که زخم هایی که با انتقال عضلات بسته می شوند، برتر از سایر روش ها هستند. انتقال بافت مناسب با ایجاد اثر تامپون روی استخوان احتمال ابتلا به زخم های مجدد در آن قسمت را کاهش می دهد.

source: ibrahimcanter.com/Basi-Yaralarinin-Tedavisi-Kim-Tarafindan-Nasil-Yapilmalidir

شما عزیزان می توانید جهت دریافت مشاوره زخم و رزرو نوبت از شنبه تا پنجشنبه، ۹ صبح الی ۷ شب با شماره تلفن ۰۹۱۲۸۳۹۴۹۲۲ تماس حاصل فرمایید.

کلینیک زخم پلاس: تهران، جنت آباد، خیابان شهید کبیری طامه (شاهین شمالی)، تقاطع خیابان بهار و امام حسین (ع)، بیمارستان فوق تخصصی عرفان نیایش، طبقه MZ، کلینیک تخصصی زخم و استومی